تهران ، شهری که چشم انتظار یک برنامه پیشرو و همسو با زمان و نسلها است .

تهران،کلان شهری که وسعتی برابر با  730 کیلومتر مربع  و جمعیتی بالغ بر

8737510 نفر  و 13267637 نفر با احتساب حومه آن یعنی در قالب استان تهران و مقایسه با کلان شهرهای دنیا ؛زبانی قاصر در تعامل با شهروندان دارد .

آیا میتوان مصداق مشارکت نیم میلیونی افراد را در مواجهه با جمعیت ده میلیونی ، پیشرانه ای برای تحول و پویایی بدانیم ؟

آیا طیف منتخبین و جنس رای دهندگان در تقابل با تعامل میان توازن و تعادل با نیازها و سلیقه ها نیست ؟

تهران شهری است که در سال 933 مقارن باحاکمیت شاه طهماسب صفوی  دارای جمعیتی به میزان 1000 نفر بوده است . با ظهور آغا محمد خان به 15000 نفر میرسد . در عصر پهلوی اول به 250000 نفر در سال 1309 بالغ میگردد . دوره پهلوی دوم با رشد و توسعه شتاب آلود خود به 4530223 نفر در سال 1355 میرسد . و با روی کار آمدن جمهوری اسلامی جمعیت تهران به 8737510 در سال 1395 رشد یافته و همچنان با عواملی که جاذبه های اقتصادی ، ی ، فرهنگی ، و در خود ایجاد کرده است به مرز انفجار خود در تمامی ابعاد حیات اجتماعی ، اقتصادی ، ی و فرهنگی نزدیک شده است .

تهران در آغاز شکل گیری با 3 کیلومتر مربع به عنوان یک عرصه ییلاق نشین برای حاکم در نظر میامد و در سال 1347 به 1 کیلومتر همزمان با اولین طرح جامع شهری ، دست و پایش را به هر سو دراز میکند . و امروز با وسعتی برابر با 730 کیلومتر در پی یک برنامه جامع با نشانه های مشارکت جویی از متن مردم است . اما این مشارکت جویی با چنین ساختاری که در شورایاری های محله جریان پیدا کرده است ، بیشتر به مانند یک نمایش سیاه بازی یا همان ( روحوضی ) است .

تهران ، شهری که چشم انتظار یک برنامه پیشرو و همسو با زمان و نسلها است .